Dire Straits Money For Nothing
Van mijn spaargeld, of afwasgeld of voor mijn verjaardag. Dat ik het niet meer weet. maar het was bijna dertig jaar geleden.
Ik kocht mijn eerste "stereotoren". Een goedkope Amstrad met dubbel cassette-deck platenspeler, gammele analoge tuner en een cd-speler waarbij je alleen kon pauzeren en skippen, oh ja er zat ook een "play-knop" op.
En een paar redelijke Jamo speakers.
Maar wat was ik er blij mee! Tot dan toe had ik alleen een transistor radio gehad met een cassette-deck. En zoals zovelen zat ik regelmatig klaar met m'n bandje en play knop bij de radio. Hopende dat de dj er niet teveel doorheen zou lullen.
Maar nu had ik zowaar een cd-speler, maar nog geen cd's. Ja dat is niet handig. Ik denk dat ik mijn eerste cd kocht van Elvis Presley. Classic Love Ballads. Ja ik was denk ik 15 of 16. Maar een verzameling van de beste nummers van Elvis is nooit weg. Ik heb ook meer gekeken naar de nummers op het album dan de titel. In the Ghetto en Suspicious Minds stonden er in ieder geval op.
Maar mijn tweede cd was iets anders. De reden waarom ik deze kocht was ook anders. Ja, ik kende nog niet veel muziek, bedoel ik luisterde veel radio maar kende weinig namen van artiesten of bands.
Maar het album van Dire Straits met die geweldige cover die een foto was uit de clip van "Money for Nothing" die deed het voor me.
Vreemd en toch wel idioot dat je muziek koopt vanwege de cover van het album. Maar geef toe, het heeft wel wat:
En toen ik thuis was natuurlijk gelijk mijn nieuwe aanwinst in de cd speler.
Eerste nummer, en uiteraard herkende ik het meteen, maar ik had het nog nooit met fatsoenlijke versterking gehoord, alleen op de radio. En nu, voor wat ik gewend was i.i.g, op mijn "geweldige" Amstrad!
Tsjak doenkedakdoeng kdedak kedoeng...:
Sultans Of Swing
Voor iedereen zal er een ander nummer zijn dat de aanzet is geweest om intenser naar muziek te luisteren maar voor mij was dat toch dit nummer. En dus de aanschaf van dit album. Zo maar op goed geluk! Toen ik Sultans helemaal grijs gedraaid had ging is specifiek naar de baslijnen luisteren, vooral tijdens de eindsolo van MK. Euh, dat is Mark Knopfler voor diegenen die hem niet kennen, frontman van DS en, durf ik als leek wel te zeggen, één van de beste gitaristen van deze planeet.
Maar ik bedoel te zeggen, door dit album ging ik beter luisteren.
MK kwam op het idee van dit nummer toen hij in een café een coverbandje hoorde spelen die, in zijn ogen, niet echt geweldig waren maar zich dus de "Sultans of Swing" noemden....
Nu zal je zeggen, ja leuk zo'n verzamelaar! Al die nummers staan wel ergens op een album. Ja, de meeste (versies).
Maar er staan ook een paar b-kantjes en andere versies op. Zo is Sultans op de originele cd en verwacht op de lp ook, net wat korter. De solo aan het eind waar je, als je het nummer kent, op wacht staat hier wel op en op het album, waarom weet niemand, niet. Wel op de geremasterde versies trouwens.
De verzamelaar vat alles van DS samen t/m Brothers in Arms. Wat toen als allerlaatste album van DS werd beschouwd. Voor mij, en niet alleen vanwege sentimentele waarde, de beste verzamelaar van DS.
Het zal te maken hebben met de volgorde maar ook omdat ik vanaf dat moment alle studio albums van DS wilde hebben en nooit teleurgesteld was.
Net als Sultans komt de nr. 2 van deze verzamelaar uit 1988, "Down To The Waterline", van het eerste studio album van DS, genaamd, Dire Straits (same). Alleen is dit nummer dan het openingsnummer van het album. Heel toepasselijk met misthoorns die aanzwellen, een belofte naar meer! Duister, sterk en romantisch...
Het nummer is gebaseerd op jeugdherinneringen van MK in Newcastle.
Het 3e nr. is Portobello Belle. Zou door MK geschreven zijn toen hij net was verhuisd naar Londen en daar een aantal "observerende" nummers schreef voor zowel hun eerste album als hun tweede waar deze prachtige ballade op staat: Communiqué.
Nr. 4 is Twisting By The Pool. afkomstig van een EP. Een vlot rock and roll nummer, een niemendalletje, wat ineens een hoop vrolijkheid brengt tussen de melancholieke nummers. Niet mijn favoriet maar goh, als je al depri bent dan is het wel slim van ze om er 1 of 2 (2 zou dan Walk of Life zijn) vrolijkere nummers tussen te stoppen.
Nr. 5 is "Tunnel of Love", een prachtig langer verhalend rocknummer over een spannende korte maar anonieme liefde tussen twee mensen die houden van een gevaarlijk leven. Mocht je het niet kennen, het intro is apart maar éénmaal gehoord zul je het intro nooit meer los horen van dit nummer!
Nr. 6 is net als nr. 5 afkomstig van het album "Making Movies": Romeo and Juliet.
Een prachtige muzikale interpretatie van het bekende verhaal over Romeo and Juliet met sprankelend gitaarspel. Een vleugje humor en het drama van een onmogelijke liefde...
Nr. 7 Where do you think you're Going. Intens en rauw. Haalt een beetje de volgorde overhoop want komt oorspronkelijk van het 2e album Communiqué. Alleen deze versie is net iets anders dan op het album, iets rauwer en iets korter. Een demo versie waarschijnlijk die nog wat is opgepoetst voor het strakke, op het randje van overgeproduceerde Communiqué. Je hoort vooral het verschil in instrumentale laatste deel van het nr. In deze versie hoor je twee gitaren echt apart op je linker en rechter kanaal. Op de originele albumversie is er meer 1 centraal te horen.
Ik interpreteer het als een nummer over liefde achterdocht en bang je liefde te verliezen. Helaas herkenbaar ;-)
En dan nr.8, het tweede vrolijke nummer. Walk of Life! Denk dat iedereen dat wel kent die wel eens een radio aan heeft. Vrolijke rock and roll met een boodschap. Veel mensen zullen de "blooper video clip" wel eens gezien hebben. Samen met nr.6 valt ook dit nummer een beetje uit historische volgorde maar je kunt na een "zwaar nummer" natuurlijk niet het volgende nummer plaatsen. Dan wordt het allemaal wel topzwaar.
Want nr. 9 is Private Investigations. Een donker intens nummer waarbij je de wereld ziet door de ogen van een privé detective. Pas op als je versterker sterker is dan je luidsprekers aankunnen. Er komt een paukenslagje in voor. of twee.
Geweldig nummer!
Telegraph Road is de nr. 10, en ook meer dan 10 minuten lang. Net als Private Investigations afkomstig van het album "Love over Gold". Alleen is dit de live versie van Alchemy, het bekendste live album van DS denk ik.
Een episch nummer over de groei van een nederzetting tot een grote stad en de teloorgang. Jaren 80 Thatcher zeg maar.
"Then came the lawyers then came the rules". Ik weet niet of MK het expres zo schreef omdat het anders het niet zou klinken of vanwege het sarcasme. Ik denk beiden, maar deze zin zegt alles!
Nr. 11L: De naamgever van deze verzamelaar "Money for Nothing" met ook die geweldige video waarin een arbeider commentaar levert wat hij ziet op tv schermen in een etalage. Dit zag MK in het echt gebeuren en maakt er dit vrolijke maar toch kritische nummer op.
Nr. 12 Brothers in Arms, net als "money" afkomstig van het album "Brothers in Arms". Een anti-oorlogsnummer. Maar ook over de opoffering tussen broeders in de strijd.
De bijbehorende clip was ook behoorlijk intens.
Wanneer je deze cd zou aanschaffen dan zit er een boekje bij met de teksten. De cd zelf heeft ook een mooie opdruk met een gitaar.
Wanneer je nog niet echt bekend met Dire Straits dan heb je keuze genoeg en met alle streamingdiensten kun je ongeveer alles beluisteren. Maar ben je net als mij en wil je iets wat goed en mooi is ook kunnen vasthouden? Dan zou ik wat betreft Dire Straits deze verzamelaar van harte aanbevelen.
Interessant?
En uiteraard de Kippengids